„Czwarta małpa”- recenzja

„Czwarta małpa” rozpoczyna trylogię, w której obserwujemy zmagania detektywa Sama Portera i jego ekipy w walce o prawdę, sprawiedliwość i złapanie czarnych charakterów. W tej części akcja koncentruje się na próbie schwytania Zabójcy Czwartej Małpy, mordercy mającym paskudny zwyczaj wysyłania części swoich ofiar ich rodzinom.

Historia rozpoczyna się od śmiertelnego potrącenia mężczyzny, którego policja identyfikuje jako Zabójcę Czwartej Małpy właśnie. Niestety potrącony miał przy sobie pudełko, w którym było ucho porwanej niedawno przez niego dziewczyny. Dla policji zaczyna się zatem wyścig z czasem i próba ocalenia porwanej… Barker prowadzi swoją akcję dwutorowo: obserwujemy poczynania detektywa, starającego się wraz z ekipą śledczych znaleźć ostatnią ofiarę zabójcy, a także czytamy pozostawiony przez mordercę pamiętnik, rzucający więcej światła na samą postać psychopatycznego seryjnego zabójcy.

Autor tworzy paskudną, brutalną rzeczywistość wypełnioną pobieżnie naszkicowanymi postaciami, przez co całość jest dosyć rozczarowująca. Nie zaszkodziłoby, gdyby zamiast potęgowania makabrycznych scen, pisarz postawił na dopracowanie portretu psychologicznego głównego antagonisty czy też stworzył mniej przewidywalne zakończenie. Kilka zwrotów akcji, parę gryzących się ze sobą scen i epatowanie okrucieństwem - tak niestety wygląda przeważająca część tej powieści.

„Czwarta małpa” nie jest powieścią złą, lecz daleko jej do arcydzieła, jakim okrzyknął ją wydawca. Być może kolejne tomy przyniosą coś więcej, niż lekko wtórną historię zwichrowanego psychopaty i dzielnej ekipy szablonowych postaci próbujących go złapać. Gdybyśmy byli w szkole, pan Barker dostałby ode mnie trzy z plusem, na zachętę.

Małgorzata Tomaszek
(malgorzata.tomaszek@dlalejdis.pl)

J. D. Barker, „Czwarta małpa”, Czarna Owca, Warszawa 2020