"Piąte – Nie zabijaj" Anna Kasiuk

Czy będzie umiała zostawić miejskie przyzwyczajenia i zacznie żyć według nowych zasad? Czy znajdzie spokój, którego tak szuka? Czy przeszłość, którą zostawiła gdzieś w centralnej Polsce, na pewno jest przeszłością?

O Autorce:
Anna Kasiuk – ur. 1977 r. Studiowała w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Warszawie. Pracuje jako specjalista ds. planowania marketingowego. Z zamiłowania pisarka. Od zeszłego roku jej twórczość zaczyna trafiać od szerszego grona czytelników.

Fragment:
Teraz dążę do czegoś, wciąż żegnam tych, którzy odeszli i opłakuję moją stratę, wiedząc zarazem, że mam obok siebie tych, którzy mnie kochają i którym jestem potrzebna. I moje życie nabiera ponownie barw i rozpędu, tylko dlatego, że mam ich obok siebie. Jednak jest to krótkotrwałe, ponieważ za chwilę któregoś z nas również może zabraknąć. Gdzie nie spojrzę, nie widzę ucieczki… Zamknięta jestem w szklanej pułapce swoich naiwnych nadziei, że mnie to nie spotka. A uciec nie ma dokąd. Jesteśmy uwięzieni w naszych ciałach, w naszych realiach, a ten klaustrofobiczny krąg bezradności, zacieśniający się z roku na rok, pozbawia nas złudzeń, przynosząc choroby, dolegliwości, stratę bliskich… Komediodramat, a w rolach głównych naiwni ludzie…

Z domu wychodzi Jacek. Obrzuca spojrzeniem okolicę, widzę jak jego klatka piersiowa podnosi się, kiedy bierze głęboki oddech. Ma twarz czerwoną od płaczu. Jego piękne, wielkie, piwne oczy ogarniają wielkim kręgiem otoczenie, przetworzył to, co przypomniała mu Aniela i z nową siłą stawia czoła realiom. Podchodzi do mamy, kuca przed nią i bierze w swoje dłonie jej małe, drobne ręce. Przez chwilę, jakby napawał się dotykiem jej skóry, gładzi je z szacunkiem, po czym całuje. Aniela otwiera oczy i klepie go delikatnie po twarzy. Jakie to wspaniałe uczucie… Jakby rozumieli się bez słów… Klęka potem przede mną i wtula głowę w moje piersi.
Mocno obejmuje mnie swoimi ramionami. Taki duży chłopiec. Wplatam palce w jego włosy i przeczesuję je tak, jak zwykle. Jest mi wciąż ciężko, jestem rozczarowana, że sprawy przybrały w warsztacie taki obrót i padły cieniem na, nieskazitelny do tej pory, wizerunek naszego związku. Z drugiej strony jednak, kiedy patrzę, jak Jacek boryka się z konsekwencjami, które spotkały go w rezultacie tego wydarzenia, czuję się winna temu, co przeżywa. Nie chcę, by cierpiał, nie chcę, bo kocham go.

Najlepszą miarą miłości jest brak miary. – Przeczytałam kiedyś gdzieś. Czemu teraz przyszło mi to do głowy? Nie wiem. Ale nie chcę już poruszać tematu tego, co stało się w warsztacie, będę musiała wyrzucić to z mojej pamięci. Nie umiem w tej chwili powiedzieć, czy będę w stanie zapomnieć o tym tak po prostu, wymazać to, jakby nic się nie stało. Jestem jednak pewna, że nie chcę wracać pamięcią do tego wydarzenia i rozpamiętywać go. Opleciona jego ramionami, jak pnączem, uspokajam nerwy i uświadamiam sobie, że staram się zawrócić moją świadomość tak, by wyprzeć tamto wydarzenie, nie myśleć już o nim. Czuję oddech Jacka na moich kolanach. Jest mi przykro, kiedy widzę, jak cierpi. Siedzimy tak jeszcze chwilę, jakbyśmy wszyscy potrzebowali tej odrobiny czasu, by nasza krew zaczęła na powrót żwawo krążyć w naszych ciałach i powoli, jak wyrwani z letargu, wracamy do swoich zajęć. Jacek przestępuje w miejscu, chyba niekoniecznie zależy mu dziś na opuszczaniu pensjonatu, jednak obiecuje wrócić tak, by udało mu się jeszcze złożyć meble dla Dawida, a my z Anielą zabieramy się do pracy. Troje ludzi podnosi się i rozchodzi do swoich obowiązków, jakby ktoś zaktualizował ich umysły i wymazał błędy, które na chwilę zakłóciły ich porządek dnia.

POWIEŚĆ OBYCZAJOWA
ISBN: 978-83-8011-638-2
Oprawa: miękka
Format: 144x206 mm
Liczba stron: 268
Premiera: lipiec 2014
Cena: 30 zł